Dag 8, Dinant - Givet

We staan op voor wat onze laatste wandeldag zal blijken te zijn. Voorlopig althans.

Het ontbijt is prima geregeld door de Norbertijner monnikken, gewapend met een lunchpakket lopen we met zijn vieren (Frank en Zehra) richting Maas om daar de Compostela's weer op te zoeken.
De wandeling is mooi, soms wat lastiger daar waar de geasfalteerde paden ontbreken, en al snel lopen Zehra en ik voorop. Frank en Yvonne volgen op gepaste afstand, een afstand die door de dag genomen steeds groter zal worden. Hiermee tekent zich al wat er later op de dag zal blijken.

We passeren een sluis, hier houdt het pad op de linker oever op en moeten we via de sluis naar de andere kant. Niet zo'n bijzondere onderneming, maar wel vervelend als je al moe bent en nog eens een kilometer terug moet om daarna pas weer verder te kunnen.
Zehra en ik houden een pauze in de verwachting dat Frank en Yvonne er wel snel bij zullen komen, maar helaas, dat gebeurt niet.
Na wat heen en weer appen blijkt dat Yvonne steeds meer moeite heeft om te lopen. Haar hak doet pijn en dat wordt erger. Ik vermoed een overbelaste achillespees, de huisarts en fysio geven later wel echt uitsluitsel.
Een stuk voorbij Hastieres passeren we de Belgisch- Franse grens. Nu is het nog maar een klein stukje naar Givet, waar ons kerk onderkomen voor de komende nacht op ons wacht.
In Givet gaan Zehra en ik maar alvast naar de Aldi, inkopen doen. Muesli repen, chocola en chips, een mens moet wat!
Een kleine anderhalf uur na ons komen Frank en Yvonne aan. Samen lopen we naar de Refugio, waar een priester ons naar het onderkomen brengt. Hier zijn er te weinig bedden, er is namelijk nog een andere gast, een Vlaamse dame, ook bezig met haar Camino.
Gelukkig heeft Frank een tentje, slaapzak en zo bij zich. Hij slaapt dus buiten.

Voor we gaan slapen moeten we wel wat eten, het vergt wat zoekwerk, maar dan vinden we een soort kebab restaurantje waar ze uitstekende hamburgers en lekkere wijn blijken te hebben. Ik scoor nog een uitgebreid peper en zout stel in knalkleuren. De dag erna blijkt dat ding bijna anderhalve kilo te wegen!

Inmiddels is duidelijk dat Yvonne echt niet verder kan. Ik besluit om de volgende dag met haar mee te gaan naar huis. Samen uit, samen thuis, helaas, maar het is niet anders.
Zo komt er een onverwacht einde aan onze wandeling, die anders overigens maar drie dagen langer had geduurd.