Camino, voorbereidingen 8: de Kemiel van de Piel

Om het wandelritme niet helemaal kwijt te raken na onze 3-daagse eind juni hebben Yvonne en ik besloten om in de eerste twee weken van augustus een dag in de directe omgeving te gaan lopen. Weliswaar zonder bepakking, maar dat is bleek best wel een keertje lekker te zijn.\
Op woensdag, pardon, donderdag (woensdag regende het de hele dag, en als we dan toch in de buurt blijven zijn we ook echte mooi-weer wandelaars :-) ) rond een uur of half 12 de wandelschoenen aangetrokken en op pad gegaan richting Mariapeel. Voor de lezers die niet weten waar dat is: grofweg tussen America, Kronenberg, Evertsoord, Helenaveen, Deurne en Griendtsveen. Eén van de mooiste natuurgebieden die ik ken, maar ik ben natuurlijk wel een tikkeltje chauvinistisch.
Maar goed, we lopen via de spoorwegovergang (vur de kerk op het plein, leupt het spoor als altiëd verder weg nar't volgende joar) richting Midden Peelweg en Griendtsveen. Na een paar 100 meter slaan we linksaf, de rustige en boomrijke Jacob Poelsweg in. Yvonne weet niet wie Jacbos Poels was, dus ik vertel haar dat het iemand was die iets met het verzet te maken had in de tweede wereldoorlog. Het fijne weet ik er ook niet van.
Aan het einde van deze weg komen we op de Midden-Peelweg en als altijd is het ook vandaag weer druk. We gaan linksaf, richting tankstation, steken bij het kruispunt over en lopen de Zwarte Plakweg in. De Zwarte Plak, volgens de mensen die het kunnen weten zo genoemd omdat op deze grond bijna niks wilde groeien. De Zwarte Plak was in de de oorlog een boerderij waar het verzet onderduikers en piloten verborgen hield. Toon Kortooms, zijn naam is nauw verbonden met de Peel streek, heeft er een boek over geschreven, uiteraard heet dat "De Zwarte Plak". Toen ik jong was (opa vertelt) heb ik het kapot gelezen. Meteen links op de hoek van de Midden_peelweg met de Zwarte Plak weg staat het ouderlijk huis van Jack Poels van Rowwen Héze.
Na een paar honderd meter slaan we linksaf een graspad in om naar de "Kamiël van de Piël" te lopen. De "Kamiël van de Piël" is een stalen kunstwerk van Ruud van der Beele (zie foto) én een liedje van Rowwen Héze. We klimmen erop, genieten even van het uitzicht en lopen weer door richting Mariapeel.
Na een kilometer of 3 komen we dan echt in het Peelgebied. Geen auto's meer, alleen een enkele verdwaalde fietser en twee fotografen die time lapse opnames aan het maken zijn van de vennen. We rusten even uit, eten een boterhammetje en lopen weer verder. En niet te vergeten, we genieten van de rust, niet van de stilte, daar waait het te hard voor. Bij het gebouw van Staatsbosbeheer komen we weer uit het moerasgebied en vervolgen we onze weg langs de Helenavaart.
Vlak voor de bocht steken we de vaart over en lopen een tijdje aan de Brabantse kant. Even later gaan we weer terug naar Limburg, maar na een paar kilometer houdt de weg op en moeten we wat klim en klauterwerk doen over een in aanbouw zijnde brug. Helaas geen foto's van gemaakt.
En dan zijn we bij de Morgenstond, een van de bekendste herbergen van Nederland. In deskundige beoordelingen komt ie er ook vaak als (bijna) beste uit. Ze hebben hier in ieder geval lekkere koffie en ik weet Yvonne zo ver te krijgen dat ze "arretjescake" probeert. Ze vindt het nog lekker ook!
Even later lopen we weer verder, steken het spoor over en lopen langs verschillende kwekers van blauwe bessen richting America. Het schiet me te binnen dat we vroeger bij het Arbeidsbureau vaker vacatures hadden voor "blauwe bessen plukkers". Ik blijf het een rare term vinden. Volgens mij waren het gewone mensen en zeker niet blauw.
We steken de Midden-Peelweg weer over en lopen langs de achterkant van bungalowpark de Loohorst. Diverse auto's razen ons met bang makende snelheid voorbij, zodat we maar linksaf slaan, het zandpad richting Lorbaan in. De Lorbaan steken we over en dan volgens we nog een stuk van het "Turftreierspad", een wandelroute die een jaar of 6 terug is uit gezet door het natuurgebied rondom America.
En dan zijn we na een kilometer of 25 weer thuis!